Head of Sales, Polestar Nederland

‘Ik heb nu op mijn drieëndertigste al mijn droombaan.’

Polestar is begonnen als een raceteam en werd later het tuninglabel van Volvo. Nu is het een compleet separaat merk. De Polestar 1 is hybride, de Polestar 2 en alle modellen die nog volgen zijn volledig elektrisch. Het is echt een disruptief merk: we hebben geen dealers maar ’Spaces’ in stadscentra. Bestellen doe je online of via een leasemaatschappij. Het is een waanzinnig spannende tijd om bij zo’n prachtig merk te werken.

Het leukste aan mijn werk vind ik het maken van deals met commerciële partijen, zoals leasemaatschappijen en fleetowners. Dat zijn grote contracten. En het aansturen van mijn team vind ik trouwens ook heel leuk. Dat is nieuw voor mij maar ik heb er veel plezier in. Ook ben ik bezig met het optimaliseren van processen op de salesafdeling. Zorgen dat onze auto’s nog makkelijker te bestellen zijn. En we lanceren steeds nieuwe diensten, zoals inzicht in de voorraad en straks ook het bestellen van gebruikte auto’s.

De IVA heeft een grote rol gespeeld in mijn persoonlijke ontwikkeling en de professionaliteit waarmee ik nu mijn werk doe. Je leert er de handen uit de mouwen steken. Je krijgt veel lesuren, het is hard werken. Dat betaalt zich terug: de IVA heeft me echt op weg geholpen.

Na de IVA werd ik verkoper bij het autobedrijf waar ik op de zaterdagen al werkte. Na anderhalf jaar begon ik bij Leaseplan. Ik was al snel verantwoordelijk voor een aantal klanten, maar ik wilde meer. Via een traineeship volgde ik managementtrainingen en deed ik tegelijk verschillende assignments op allerlei afdelingen. Bijvoorbeeld op de salesafdeling, bij internal control, op de afdeling occasions. Ik droomde van een positie als commercieel directeur en wilde eigenlijk doorgroeien bij Leaseplan, maar kreeg toen een te gekke kans om zonemanager bij Ford Nederland te worden. Dat heb ik drie jaar gedaan, tot ik de vacature van Polestar tegenkwam.

Ik was ontzettend ongeduldig, wilde altijd zo snel mogelijk hogerop. Ik ben die tijd goed doorgekomen, maar het heeft me veel tijd en energie gekost. Zeventig uur per week werken met een gezin met twee jonge kinderen is niet niks. Ik wilde voor mijn veertigste op een topplek zitten en nu heb ik op mijn drieëndertigste al mijn droombaan! Als ik zo terugkijk, had ik wel iets meer rust mogen nemen om te komen waar ik ben. Dat zou mijn advies zijn aan IVA-studenten: hol jezelf straks niet voorbij.

Mijn mooiste herinnering aan de IVA is de energie die ik de eerste weken voelde als ik van het station naar de campus in Driebergen fietste. Ik had eerst een jaar rechten gestudeerd maar besloot toch echt mijn hart te volgen. Zo ’s ochtends op de fiets realiseerde ik me dat ik precies aan het doen was wat ik leuk vond. Dat gevoel blijft me voor altijd bij.